به گزارش خزرخبر و به نقل از فارس، تنبیه بدنی یک شیوه تربیتی منسوخ شده است که دیگر کسی در این دوره و زمانه از آن برای تربیت فرزندان یا دانش‌آموزان استفاده نمی‌کند اما با همه اینها هر از گاهی از دور و نزدیک خبرهای تلخ و ناگواری درباره تنبیه کودکان یا نوجوانان به گوش می‌رسد...

این بار یکی از معلمان شهرستان ساری در اقدامی یکی از دانش‌آموزان را با کابل برق کامپیوتر مورد ضرب و شتم قرار داد که پدر این دانش‌آموز با تماس به خبرنگار ما خواستار رسیدگی به این موضوع شد.

شاکری با بیان اینکه فرزندم زمانی که از مدرسه به خانه آمد شدید درد از ناحیه دست و پُشت بدنش داشت، گفت: با این رویه با اصرار سؤال کردم چه اتفاقی برایش افتاده که او نیز گفت معلم مدرسه با کابل کامپیوتر من را تنبیه کرده است.

*پشت فرزندم کبود شد

وی با بیان اینکه پُشت فرزندم کبود شده بود و برآمدگی داشت، اظهار کرد: زمانی که به مدرسه فرزندم رفتم مدیر مدرسه ابتدا اظهار بی‌اطلاعی کرد ولی از من خواست شکایت نکنم.

پدر این دانش‌آموز افزود: با مدیر مدرسه در این زمینه صحبت و گلایه کردم اما معلمی که فرزندم را تنبیه بدنی کرد از من طلبکار بود و طلبکارانه با من صحبت کرد.

*مسئولان آموزش و پرورش پیگیری کنند

شکری با بیان اینکه معلم مدرسه به من گفت به شکل پدرانه و دلسوزانه فرزندت را تنبیه کردم، تصریح کرد: از نظر آموزش و پرورش تنبیه دلسوزانه یعنی تنبیه بدنی با کابل برق کامپیوتر؟

وی گفت: برای اینکه دیگر چنین تنبیه‌هایی در مدارس تکرار نشود خواستار پیگیری این مسئله از سوی آموزش و پرورش و مسئولان هستم.

*عادت همیشگی معلم و تنبیه با کابل برق کامپیوتر

علیرضا شکری دانش‌آموز پایه دهم مدرسه هاشمی‌نژاد ساری در این باره اظهار کرد: معلم در کلاس از من سؤال درسی پرسید که من نتوانستم پاسخ دهم و با کابل برق کامپیوتر دست، پا و پُشت بدنم را زد.

وی در پاسخ به سؤال خبرنگار ما مبنی بر اینکه آیا این معلم برای نخستین‌بار شما را تنبه کرده است، گفت: این معلم نخستین‌بارش نیست بلکه همیشه دیگر دانش‌آموزان را با دست و کابل کامپیوتر تنبیه می‌کند.

براساس این گزارش، تنبیه بدنی یک اتفاق عجیب و غیرقابل هضم به‌شمار می‌رود که هنوز هم با توجه به هشدارهای مختلف مسئولان در بعضی از مدارس کشور مشاهده می‌شود و بعضی اوقات شاهد هستیم برخی معلمان دانش‌آموزان را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند که نیاز است مسئولان در این زمینه چاره‌ای بی‌اندیشند.