به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، در گذشته وقتی صحبت از ماه مهر و بازگشایی مدارس می شد احساس دوگانه ای در میان دانش آموزان، والدین و معلم ها شکل می گرفت.

از یک طرف رفتن به یک مقطع تحصیلی بالاتر وجود دانش آموز را از یک شعف خاص سرریز می کرد و از طرف دیگر دل کندن از تعطیلات و بازیگوشی های تابستان غم نازکی بر دل می نشاند که رفته رفته در کلاس های درس محو می شد.

برای معلم ها هم تقریبا همین احساس به وجود می آمد،اما بالاتر از هیاهوی مدرسه و معلم و شاگردها، خیابان ها و کوچه پس کوچه های شهر بودند که سرزنده و شاداب به استقبال بچه مدرسه ای ها می رفتند.

همه جا پر بود از همهمه و شادی، فریادهای کودکی و خرید لوازم التحریر و هله هوله، امروز اما ظاهرا همه چیز تغییر کرده است، هم آداب و سنن مدرسه رفتن و روز اول مهر و هم شرایط کوچه ها و خیابان ها،دیگر کمتر آن نور شعف در چشم ها برق می زند.

حالا یا به دلیل مشکلات اقتصادی و اجتماعی کشور است یا مسائل عدیده فرهنگی که باید به آن پرداخته شده و در اسرع وقت حل شوند.

در کنار همه این ماجراها  اما یک مسئله بیش از دیگر مسائل به چشم می آید و جامعه را درگیر خود کرده است، "ترافیک" و شلوغی غیرقابل وصف کوچه و خیابان هایی که روزگاری نه چندان  دور در چنین روزهایی پر از هیاهوی دانش آموزان بوده  است امروز جز صدای بوق های ممتد و آلودگی های ناشی از دود اگزوزها دیده نمی شود، تغییر سبک زندگی در میان مردم، تجملگرایی، جامعه مصرفی و راحت طلبی سبب شده است تا دیگر شاهد صمیمیت و سادگی گذشته نباشیم .

این مشکلات و مخصوصا مشکلات ترافیکی در استان های شمالی و به ویژه در مازندران که از فقر تاریخی زیر ساخت ها رنج می برد به مراتب شدید تر است.

خیابانهایی که هیچ شباهتی بین آنها و خیابانهای استاندار نه در دنیا که حتی در داخل کشور هم دیده نمی شود، دیگر گنجایش این حجم از اتومبیل های عجیب و غریب را ندارند.

در واقع به جز یکی دو محور در استان مازندران و معابر شهری ما به معنی واقعی کلمه چیزی به نام "خیابان" یا اتوبان" درون شهری نداریم،تعدادی بلوار کم عرض که به زحمت به پانزده یا بیست متر می رسند بار اصلی ترافیک را بر دوش دارند.

این عرض در حقیقت عرض کوچه های فرعی در شهرهای بزرگ است اما در مازندران این کوچه ها نقش خیابان اصلی را بازی می کنند تا معضلی به نام ترافیک هر روز بیش از دیروز بر گرده مردم فشار بیاورد.

این گرفتاری مهم با نزدیک شدن به ماه مهر و مخصوصا در آذر ماه که اوج مدرسه و دانشگاه است بسیار زیاد می شود و امان مردم را می برد.

کوچه های تنگ و تاریکی که در نقش شریانهای اصلی شهرهای مازندران ظاهر شده اند بیش از این توان تحمل این حجم سنگین مسافر و دانشجو و دانش آموز را ندارند.

این امر در میان مردم ضرب المثل شده است که خیابانهای مازندران را مربوط به عصر گاری و درشکه می دانند که درست هم می گویند و متاسفانه همان معابری که برای عبور درشکه ها در بیش از هشتاد سال پیش احداث شدند همچنان در حال خدمت به مردم هستند با همان عرض و طول و بدون تغییر که بعضا در جاهایی تصرف شده و تنگ تر هم شده اند.

این روزها به جای بوی ماه مهر بوی نامطبوع ترافیک است که در هر کوی و برزنی در مازندران به مشام می رسد.

هرچند این امیدواری سال های سال است که تکرار می شود اما باز هم امیدواریم که مسئولان و تصمیم گیرندگان استانی و ملی گوشه چشمی به مازندران داشته باشند و کوچه های کم عرض و غیر استاندارد استان که در نقش شاهراه های داخل شهری فعالیت می کنند را دریابند.