خزرخبر- خاطرم هست در پانزدهم آبان 91 و در پی سیل اول بهشهر، یادداشتی در بلاغ نوشته و از کم توجهی مسئولان کشوری و استانی به حادثه دیدگان گله کرده بودم.

 آنچه که آنروز انگیزه اصلی من برای نگارش آن یادداشت به شمار می رفت ،حضور گسترده مردم بهشهر در راهپیمائی سیزدهم آبان بود. مردم این شهر با وجود تمام مصائبی که تحمل کرده  بودند، آنچنان در راهپیمائی سیزده آبان حضوری پرشور یافتند که هر ناظر بی غرضی در برابر این دشمن شناسی بی نظیر سر تعظیم فرود می آورد.

با وجود تبلیغات گسترده و ژست های دلسوزانه سازمان مجاهدین خلق، بهشهری ها نشان دادند که مصالح انقلاب را قربانی مشکلات و معظلات پیش روی خود نمی کنند و هیچگاه بی تدبیری و کم کاری برخی از مسئولین بومی را به پای نظام، انقلاب و رهبری نمی نویسند.

اما آنچه امروز مرا وادار به نوشتن می کند، تکرار دوباره همان داستان قدیمی است. بازهم بهشهری های نجیب، درگیر بحرانی ناخواسته شدند که اگر کمی انصاف به خرج دهیم، مدیران شهری و استانی در وقوع آن متهم ردیف اولند.

البته به مدد بی برنامگی های موجود، سیل 93 تنها به بهشهر خلاصه نشده و خسارات جدی تری در شهرهای ساری، میاندرود و نکا به جا گذاشته است. آنگونه که پیداست مازندران از یک سوراخ، دوبار گزیده شده و هر بار شدیدتر از دفعه قبل.

و تو خود حدیث مفصل خوان از این مجمل... .

اما آنچه بیش از همه چیز،ذهنم را آزار می دهد، چند سوال بی جواب است:

چرا با وجود گذشت دو سال از وقوع سیل اول، تمهیدات لازم برای پیشگیری از تکرار این حادثه -آنگونه که باید و شاید- اندیشیده نشد؟

چرا با گذشت 76 روز از آغاز سال 93، مدیریت جهادی مسئولان برای جلوگیری از ایراد خسارت به مردم بهشهر بکار گرفته نشد؟

مگر لازمه مدیریت جهادی، عبور هوشمندانه از مشکلات پیش رو نیست؟

چرا هنوز هم برای رفع ریشه ای عواملی که در بارندگی های شدید، سرمایه و زندگی مردم را در خطر نابودی قرار می دهد، تعلل می کنیم؟

چرا نجابت مردم بهشهر و دل بستگی این مردم به ارزش های انقلاب باید همواره بر ناکارآمدی مدیران منطقه، سرپوش بگذارد؟

چرا متهم ردیف اول در سیل قبلی یعنی منابع طبیعی بهشهر، در طی این مدت زمینه های تکرار چنین وقایع ناخوشایندی را از بین نبرده و بازهم در وقوع سیل دوم نقشی انکارناپذیر دارد؟

البته یقین دارم مدیران منابع طبیعی بهشهر، در پاسخ به این یادداشت یا اعتراض هایی که به آنها می شود، بلافاصله اطلاعیه و تکذیبیه صادر می کنند و یا کمبود اعتبارات را بهانه ناکارآمدی خود می کنند.

چرا مدیران بهشهر در طول این مدت یکبار از ظرفیت رسانه های مکتوب و مجازی بهره نبرده و از حقوق مردم بهشهر دفاع نکردند؟

چرا برای یکبار هم که شده به نمایندگی از بهشهری ها فریاد بر نیاوردند تا در بودجه سال 92 یا 93 برای ایمن سازی این شهر در برابر وقوع سیل، ردیف جداگانه ای پیش بینی شود؟

چرا مردم بهشهر که هنوز درگیر پرداخت اقساط وام های دریافتی شان بابت سیل قبلی هستند، باید تاوان بی تدبیری برخی از مدیران خود را با پرداخت اقساط وام دوم بپردازند؟

چند درصد از مصوبات دولت در جریان سیل اول بهشهر، رنگ و بوی واقعیت به خود گرفت که حالا به تصویب مصوبات جدید برای جبران خسارات سیل دوم، دل خوش کنیم؟

چرا مردم بهشهر باید تاوان بی خیالی و سهل انگاری برخی از مدیران را بپردازند؟

اگر این حادثه در کشور دیگری تکرار می شد، آیا مدیران دست اندرکار  که کوتاهی هایشان به نوعی در ایراد خسارت به مردم موثر بود،استعفا نمی دادند؟

چرا به میزهایی که به واسطه نشستن پشت آن، به مردم و بیت المال خسارت وارد می شود، دو دستی چسبیده ایم و رهایش نمی کنیم؟

تا به حال به این موضوع اندیشیده ایم که اگر در جریان هر دو سیل، سپاه و بسیج رخت خدمت بر تن نمی کردند و مردانه به کمک مردم بهشهر نمی شتافتند، چه کسی می خواست در این شرایط بحرانی یار و کمک کار مردم رنج کشیده این شهر باشد؟

مردم خوب بهشهر ثابت کرده اند آنقدر نجیبند که حتی در تحمل  مشکلاتی که به سبب سهل انگاری بعضی مسئولان گریبانگیر آنها می شود، خم به ابرو نمی آورند و شک ندارم که در اولین راهپیمایی بعدی، باز هم با همان شور و شعور در وسط میدان دفاع از انقلاب حاضرند.

اما شرط انصاف این است که مدیران مقصر در وقوع این حادثه نیز برای ادای احترام و به نشانه همدردی با این مردم، از مسئولیت های خود استعفا دهند، شاید با حضور مدیران جدید برنامه ریزی برای رفع مشکلات مردم تسریع شده و از تکرار سه باره سیل مخرب، جلوگیری شود.

در عین حال تجربه ثابت کرده شناسائی مدیر متخلف یا سهل انگار و اقدام برای استعفا و برکناری او، تضمین کننده عدم تکرار حوادث ناخوشایند نیست و آنچه خیال مردم بهشهر و سایر شهرهای استان را آسوده خواهد ساخت، عزم جمعی و اراده واحد کلیه مدیران اجرایی مازندران و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی است که با اتخاذ یک رویکرد علمی و منسجم، از وقوع حوادث این چنینی جلوگیری شود.