به گزارش خزرخبر و به نقل ار مازنداسپرت،ناشنوایان ورزشکار مازندرانی در سال‌های اخیر، پرچم ایران را در بسیاری از مسابقات معتبر بالا برده‌اند، اما آن‌گونه که انتظارش را داشتند، مورد توجه قرار نگرفتند، مقایسه امکانات اولیه تیم‌های اعزامی ناشنوایان با تیم‌های عادی رشته‌های ورزشی امکان‌ناپذیر و نشدنی است.

بر خلاف ورزشکاران پرمدعایی که فقط امکانات و بودجه می‌گیرند و به مسابقات اعزام می‌شوند و دست خالی باز می‌گردند، ناشنوایان مازندرانی از جمله معدود ورزشکارانی هستند که به ندرت پیش می‌آید از مسابقاتی دست خالی و بدون مدال به کشور برگردند، آن‌ها که نمی‌توانند خواسته‌های خود را به صورت مستقیم به مسئولان اعلام کنند، عموماً در حاشیه تصمیم‌گیری‌های مدیران قرار دارند.

بسیاری از شهرهای مازندران هنوز دارای ساختار مناسب هیأت ورزش ناشنوایان نیستند و تحرکات جسته و گریخته‌ای هم که انجام می‌شود فایده‌ای برای ورزشکاران و هیات ناشنوایان استان نخواهد داشت.

در اغلب موارد ورزشکاران ناشنوای استان تمرینات خود را با ورزشکاران عادی انجام می‌دهند که آسیب‌های این تمرین‌ها به مراتب از فواید آن بیشتر است، البته این شرایط برای ورزش مردان ناشنواست و ورزشکاران ناشنوای زن مازندران با سختی‌های به مراتب بیشتری دست و پنجه نرم می‌کنند.

** افتخارآفرینی در رقابت‌های آسیایی

در هشتمین دوره بازی‌های آسیا و اقیانوسیه که به میزبانی تایوان برگزار شد، مازندران 6 ورزشکار داشت که از تلاش آنان، 4 مدال در رشته‌های فوتبال و فوتسال به دست آمد، «اکبر صادقی» و «محمدپرگر»، فوتبالیست‌های ارزنده و پرافتخار مازندرانی هستند که موفق شدند در ترکیب تیم ملی فوتبال ناشنوایان در این رقابت‌ها حضوری موثر و مداوم داشته باشند.

مدال طلای فوتبال این رقابت‌ها، حسن ختام دوران پرغرور پرگر، کاپیتان تیم ملی در فوتبال ناشنوایان بود. در فوتسال هم مازندران 2 نماینده در ترکیب تیم ملی داشت.

 «احمدرضا رضایی» كاپیتان تیم ملی و «روح‌الله ابراهیم‌نژاد»، این سال‌ها آن‌قدر برای فوتسال ناشنوایان تاثیرگذار بودند که تجسم فوتسال ناشنوایان ایران بدون حضور آن‌ها، غیرممکن و نشدنی است، به جز این 4 ورزشکار، 2 ورزشکار ناشنوای دیگر مازندران در این رقابت‌ها حضور داشتند که با وجود تلاش فراوان، موفق به بالا رفتن از سکوی قهرمانی این مسابقات نشدند، «مسعود قربانی» در تنیس روی میز مقام چهارم را کسب کرد و «عزت‌الله مظاهری» در دوچرخه‌سواری به عنوانی بهتر از پنجمی نرسید.

** خداحافظی با شکوه پرگر

«محمد پرگر» از جمله ورزشکاران ناشنوای مازندرانی است که حضوری مستمر و بلندمدت در تیم ملی فوتبال ناشنوایان داشت و با افتخار و کارنامه درخشان، از دنیای حرفه‌ای این رشته خداحافظی کرد.

پرگر که پیشینه یک نایب قهرمانی پارالمپیک و 4 دوره قهرمانی آسیا را در کارنامه ورزشی خود دارد، در مجمع انتخاباتی که در محل برگزاری هشتمین دوره بازی‌های آسیا و اقیانوسیه در چین تایپه برگزار شد شرکت کرد و توانست با کسب قاطع 17 رأی از 20 رأی مأخوذه برای 4 سال به عنوان رئیس کنفدراسیون ورزش‌های ناشنوایان آسیا و اقیانوسیه (APSCD) انتخاب شود؛ سمتی که بالاترین کرسی کسب شده یک مازندرانی در آسیا محسوب شده و به نظر می‌رسد دایره کم‌لطفی‌های صورت گرفته به ورزش ناشنوایان مازندرانی، این بار هم دامنگیر پرگر و عنوان شایسته‌اش شده است.

** تلاش برای گسترش ورزش ناشنوایان

دبیر هیات ورزش‌های ناشنوایان مازندران علاقه‌ای به انتقاد از شرایط و اوضاع موجود ندارد،«آرش زاهدی» چندی پیش و پس از انتقاد از فدراسیون ورزش‌های ناشنوایان، از اردوی تیم ملی اخراج شد و نتوانست در عین شایستگی به همراه ملی‌پوشان در مسابقات آسیایی سال 93 که به میزبانی جزیره کیش برگزار شد شرکت کند.

زاهدی که سال‌ها ملی‌پوش رشته فوتبال ناشنوایان بود و کسب چندین عنوان در مسابقات آسیایی و جهانی را در کارنامه پر افتخارش دارد، در چند سال اخیر تلاش فراوانی انجام داد تا به همراه رئیس و دیگر اعضای هیات ناشنوایان مازندران، ورزش‌های مورد علاقه این قشر را در شهرهای استان راه‌اندازی کند.

وی گفت: با وجود همه این تلاش‌ها فعلا فقط رشته‌های فوتبال و فوتسال به صورت مجزا و با حضور صددرصدی ناشنوایان در برخی شهرها راه‌اندازی شده است، ناشنوایان شهرهای بابل، ساری، قائمشهر، نوشهر، تنکابن و آمل، دارای وقت مجزا برای تمرین فوتسال هستند و در طول سال این ورزش را انجام می‌دهند.

دبیر هیات ورزش های ناشنوایان مازندران افزود: فوتبالیست‌های ناشنوا و کم‌شنوای مازندران به دلیل نداشتن مکان تمرین ثابت، هر ماه یک‌بار با تیم‌های دیگر مسابقه می‌دهند تا حداقل آمادگی خود برای حضور احتمالی در مسابقات کشوری یا اردوی تیم ملی را حفظ کنند.

وی اظهار کرد: ناشنوایان مازندران در رشته‌های متعددی عضو تیم ملی هستند، اما نبود ورزشکار زیاد در شهرها و اعتبار اندک، موجب شده آن‌ها تمرینات خود را با ورزشکاران عادی برگزار کنند که ناتوانی در برقراری کامل ارتباط با این ورزشکاران، مشکلات زیادی را برای آن‌ها به همراه دارد.

دبیر هیات ورزش‌های ناشنوایان مازندران گفت: البته در شهر ساری وقت تمرین برای رشته‌های متعدد ورزشکاران ناشنوا وجود دارد اما دوری مسافت ورزشکاران با شهر ساری، موجب شده آن‌ها تمایلی به حضور مداوم و همیشگی در تمرینات این شهر نداشته باشند.

** نداشتن تقویم ورزشی ناشنوایان

زاهدی نبود تقویم مناسب ورزشی در فدراسیون را از جمله مشکلات ورزشکاران دانست و گفت: متاسفانه فدراسیون ورزش‌های ناشنوایان دارای برنامه‌ریزی مناسب و مداومی نیست و اغلب اردوها در رشته‌های گوناگون فقط اندک زمانی پیش از حضور در رقابت‌های آسیایی یا جهانی برگزار می‌شود.

فدراسیون بخش عمده پول و جوایز خود را به تعداد معدودی از ملی‌پوشان اختصاص می‌دهد و اغلب ورزشکاران ناشنوای کشور از مزایای موجود در فدراسیون بی‌بهره هستند.

دبیر هیات ورزش‌های ناشنوایان مازندران خاطرنشان کرد: بسیاری از ورزشکاران مستعد و آینده‌دار به دلیل وجود این مشکلات، از دنیای حرفه‌ای خداحافظی کرده و دیگر به حضور در ورزش ناشنوایان علاقه ندارند.

 با وجود این شرایط نامناسب موجود در فدراسیون، تلاش خود را برای کسب موفقیت‌های بیشتر ناشنوایان ورزشکار مازندران انجام داده و می‌کوشیم بهترین مدال‌ها را برای ورزش استان به ارمغان بیاوریم.

 وی افزود: با همه تلاش‌های انجام شده به جز ساری، در هیچ‌کدام از شهرهای مازندران، هیات ورزشی ناشنوایان راه‌اندازی نشده و فقط به‌واسطه آشنایی با ورزشکاران، از آن‌ها برای حضور در تمرینات و اردوهای استانی دعوت می کنیم.

** رتبه سوم هیأت ورزش ناشنوایان مازندران

زاهدی اظهار کرد: در این شرایط دشوار، هیات ناشنوایان مازندران سال گذشته با کسب 695 امتیاز در میان هیات‌های ناشنوایان کشور موفق به کسب رتبه سوم شد که در صورت حمایت بیشتر مسئولان می‌تواند خود را به صدر جدول هیات‌های استانی برساند.

دبیر هیات ورزش‌های ناشنوایان مازندران کمبود مسابقات را یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ورزشکاران ناشنوای مازندران دانست و گفت: در بسیاری از رشته‌ها در طول سال حتی یک مسابقه رسمی برگزار نمی‌شود که تداوم این روند آسیب جدی به آمادگی ورزشکاران وارد می‌کند.

وی از تبعیض آشکار میان هیات ناشنوایان و هیات نابینایان انتقاد کرد و گفت: اداره کل ورزش و جوانان برای جابه‌جایی آسان‌تر ورزشکاران نابینا، یک دستگاه مینی‌بوس در اختیار آنان قرار داد، اما به ورزشکاران ناشنوا که محدودیت‌های زیادی داشته و در برقراری ارتباط با افراد عادی دچار مشکل هستند، این امتیاز را نمی‌دهد.